सचिननं भारतरत्न किताब परत करावा

सचिनला भारतरत्न म्हणून गौरविण्यात आलं. सचिनच्या लाखो चाहत्यांना सचिनच्या खेळात स्वारस्य होतं. सचिनला भारतरत्न दिला जावा असं खरंच त्याच्या चाहत्यांना खरंच वाटत नसावं . कारण

सचिन नक्कीच शतक करेल

 

sachin tendulkar

                                                                                                                  

सssssssचिन ………सssssssचिन ………सssssssचिन ………सssssssचिन ………सssssssचिन ………

भज्जी का चालला ?

खरंतर खूप जुन्या विषया विषयी लिहितोय. खूप वर्षानंतर भज्जीला T20 सामन्यात संधी मिळाली. परवाच्या T20  वर्ल्डकपच्या इंग्लंड विरुद्धच्या सामन्यात भज्जी खेळला. ४ षटक १२ धावा आणि ४ बळी घेत भज्जीन  झकास कामगिरी केली. आम्ही खूष.

पण

मी ….अपयश आणि सचिन

अपयश हि यशाची पहिली पायरी असते असं म्हणतात. असं असला तरी अपयश कुणालाच नको असतं. आणि ज्यानं आयुष्याच्या प्रत्येक पावलाला केवळ यशाचाच अनुभव घेतला आहे त्याला तर अपयशाची सावलीही नको असते.

आता माझंच पहा ना ! मी किती साधासुधा माणूस. पण मलाही अपयश नकोच असतं. सचिन ८० वर होता तेव्हाच मी सचिनच्या महाशतकाविषयी लिहायला बसणार होतो. पण भीती वाटली नाही झालं शतक तर ? काय नुकसान होणार होता माझं ? पण नाही इच्छा झाली लिहायची.

अर्धा पाऊन तास बसलो टिव्हीसमोर. सचिन ८० वरून ८७ वर. शेवटी वैतागलो. नेटवरून सचिनचा एक फोटो शोधला. दोनचार वाक्य लिहिली. पुन्हा टिव्हीसमोर गेलो. सचिन ९०० वर. तेवढ्यात त्यानं एक धाव घेतली आणि शतकांच्या शतकाला गवसणी घातली.

बस्स. आता हा अश्वमेघ थांबला तरी हरकत नाही. मला अजूनही सचिनच्या कुवतीविषयी आणि त्याच्या फॉर्म विषयी शंका नाही. पण कसं आहे. धावा झाल्या नाहीत तर टीका करणारे तोडे नसतात. पत्रकार आणि मिडिया तर सर्वात पुढे. पण आता शर्यत संपली आहे. त्यामुळे सचिन त्याचा नैसर्गिक खेळ खेळेल आणि अधिकाधिक धावा करून भारताच्या विजयाला हातभार लावेल. त्यामुळेच त्याला जोपर्यंत खेळायचे आहे तोपर्यंत खेळू द्यावे. योग्य वेळी तो स्वतःच त्याची निवृत्ती जाहीर करेल. तोपर्यंत आपण फक्त त्याच्या खेळाचा आनंद घेत रहावे.

इंडियंस आर ग्रेट

हिदुस्तानात सम्राट अशोका पासून गौतम बुद्धांपर्यंत अनेक महात्मे होऊन गेले.

याच मातीत स्वात्यंत्र वीर सावरकर, आगरकर, लोकमान्य टिळक, महात्मा गांधी, यासारखे हुतात्मे जन्मले.

याच मातीत रंगली बाजीराव – मस्तानीची प्रेम कहाणी.

ताजमहालच्या रुपात याच मातीवर उभी राहिली प्रेमाची निशाणी.

सत्तेसाठी हपापलेल्या सत्ताधुंद राजकारण्यांनी या मातीची हि ओळख पुसून टाकायचा अगदी चंगच बांधलाय.

पण तरीही या मातीची ओळख सांगणारे या मातीत निपजतातच. खेळाच्या मैदानावर तर हे प्रकर्षानं जाणवत.

मला आठवणारं सुनील गावस्कर हे त्यातलं पाहिलं नाव. अंपायरनं बोटवर करायच्या आधी मैदानातून परत फिरणारं.

सचिन तेंडुलकर हे आणखी एक नाव कुणाच्याही स्लेजिंगला उत्तर न देणारं. शतकांमागून शतकं करणारं. शतकांच शतक करू पाहणार.

खरंतर या विश्वकपमध्ये सचिनच्या शतकांच शतक व्हायला हवं होतं.

पण आफ्रिदी शिंकला. म्हणाला,” आम्ही सचिनचं शंभरावं शतक होऊ देणार नाही.” आणि खरंच त्यानं सचिनचं शंभरावं शतक होऊ दिलं नाही आणि खाली मान घालून निघून गेला.

हे सारं लिहिण्याला एक कारण झालं.

आजची आय. पी. एल. ची. म्याच.

रॉयल चायलेंज बंगलोर विरुद्ध कोलकत्ता नाईट रायडर्सची.

जिंकायला धावा उरलेल्या २.

मैदानात खेळताहेत ख्रिस गेल आणि विराट कोहली. गेल ९८ धावांवर. फलंदाजी करत होता विराट मनाचा कोहली. एक दोन वेळा १ धाव काढायची संधी होती. पण विराटनं ते टाळलं. आख्खं षटक निर्धाव खेळून काढलं. त्यात एक दोनदा बाद होता होतही वाचला. मध्येच एक चेंडू वाईड पडला. गेलची शतकाची संधी हुकते कि काय म्हणून विराटला वाईटही वाटलं. समोरच्या गोलंदाजाला त्यानं नाक मुरडलं.

षटक संपलं. गेलला स्ट्राईक मिळाली. त्यांना चौकार मारला. शतक केलं. विराट खूष.

तेव्हा आठवलं ‘ कुठं सचिनचं शंभरावं शतक होऊ नये म्हणून बिब्बा घालणारा आफ्रिदी आणि कुठं गेलचं शतक व्हावं म्हणून विजयी फटक्याचा मोह आवरून एक आख्खं षटक निर्धाव खेळून काढणारा कोहली.’

म्हणूनच म्हणतोय. ‘ इंडियंस आर ग्रेट ‘

क्रिकेटमधली अंधश्रद्धा

अंधश्रद्धा किती प्रकारच्या असतात !!!

साप दुध पितो.
नागाच्या डोक्यावर मनी असतो.
सर्प धनाचे रक्षण करतो.
सापाच्या अंगावर केस असतात.
मनोहर जोशींचा गणपती दुध पितो.
वडाच्या झाडावर भुतं रहातात.

अशा एक ना अनेक अंधश्रद्धा.

अशीच एक अंधश्रद्धा क्रिकेटमध्येही आहे. ती म्हणजे –

‘ सचिननं शतक केलं कि आपण सामना हारतो. ‘

अगदी एवढयात पार पडलेल्या विश्व चषकाच उदाहरण घ्या ना. उपांत्य आणि अंतिम अशा दोन्ही सामन्यात आपण सचिनच्या शतकांच्या शतकाची आतुरतेनं वाट पाहत होतो. त्यासाठी मनोमन प्रार्थनाही करत होतो. पण आपली इच्छा काही फळाला आली नाही. सचिनचं शंभरावं शतक या विश्वचषकात पाहण्याचं भाग्य आपल्या नशिबी नव्हतं. पण पाकिस्तानला धूळ चारतानाच आपण श्रीलंकेलाही आस्मान दाखवलं. आणि मोठ्या दिमाखात विश्वचषक आपल्या घरी आणला.

‘ सचिननं शतक केलं कि आपण सामना हारतो. ‘ हे मी अनेकांच्या तोंडून ऐकलय. काही वेळा मी स्वतःही अनुभवलंय.

अगदी कालचीच घटना.

मुंबई इंडियन्स विरुद्ध कोची टस्कर्स सामना. सचिनचं २०-२० मधलं पाहिलंवहिल शतक. मुंबईचा १८२ असा मजबूत स्कोर. मुंबईन आत्तापर्यंतचे सर्व सामने जिंकलेले आणि कोचीला अजून खातं उघडायचं होतं. म्हणलं आता मुंबई जिंकणारच. पण कसलं काय कोचीन १ षटक राखून सामना जिंकला. झालं –
‘ सचिननं शतक केलं कि आपण सामना हारतो. ‘ हि अंधश्रद्धा अधिक गडद झाली.

सचिनला भारतरत्न ???

सचिन महान आहे या विषयी मलाच काय पण जगात कुणालाही शंका असण्याचं काही एक कारण नाही. आज गानकोकिळा लतामंगेशकरांपासून आमचे मुख्यमंत्री पृथ्वीराज चव्हाण यांच्यासह साऱ्यांनीच सचिनला भारतरत्न पुरस्कार द्यावा असा सूर लावलाय. पृथ्वीराज चव्हाणांच काय जातंय ? उलट या माध्यमातूनही ते त्यांच्या पदरी जनतेची सहानभूती पाडून घेणार आहेत. लता मंगेशकरांनी तर काय सचिनला स्वतःचा मुलगाच मानला आहे. आपल्या मुलाला भारतरत्न हा या देशातला सर्वोच्च पुरस्कार मिळावा असं कोणत्या आईला वाटणार नाही ?

अगदी मलाही सचिनला भारतरत्न पुरस्कार मिळावा असंच वाटत. पण भारतीय संविधानात तशी तरतूद नाही.

भारतीय संविधानात, ”   भारत रत्न हा किताब फक्त कला, साहित्य, संस्कृती आणि सामाजिक क्षेत्रात भरीव कामगिरी करणाऱ्या व्यक्तींनाच दिला जावा. ” असं म्हटलं आहे.

पद्म विभूषण पुरस्कारात मात्र क्रीडाक्षेत्राचा समावेश करण्यात आला आहे.

या कायदेशीर बाबी बाजूला ठेवल्या तरी सचिनला भारत रत्न पुरस्कार देण्याची काही गरज नाही असं मला ठामपणे म्हणावसं वाटत.

त्याचं मुख्य कारण म्हणजे –
” सचिनला भारत रत्न देणं म्हणजे खऱ्या मोत्यावर कृत्रिम मुलामा चढवण्यासारखं आहे.”

दुसरी गोष्ट म्हणजे –
सचिनची कामगिरी खूप महान आहे. त्याला भारत रत्न पुरस्कार द्यायचा असेल तर कायद्यात बदल करायलाही हरकत नाही. पण एकदा का कायद्यात बदल झाला कि आमचे पुढारी खिरापतीसारखी त्या पुरस्काराची वाटप करत सुटतील. त्यामुळेच सचिनला हा पुरस्कार द्यायचा असेल तर कायद्यात बदल करण्याऐवजी आमच्या राष्ट्रपतींनाच या विषयी निर्णय घेऊ द्यावा.

आणखी एक गोष्ट अशी –
कला, साहित्य, संस्कृती आणि सामाजिक क्षेत्रात केल्या जाणाऱ्या कामगिरीतून समाज घडत जातो म्हणून अशा क्षेत्रात भरीव कामगिरी करणाऱ्या व्यक्तींना भारतरत्न पुरस्कार देणं न्यायचं आहे. परंतु सचिनची कामगिरी त्या तोडीची नाही. सचिननं ज्या रीतीनं स्वतःची कारकीर्द घडवलीय आणि मैदानात इतरांसमोर जो आदर्श ठेवलाय त्यातून अनेकांना प्रेरणा मिळेल. देशातले अनेक तरुण आपण सचिन व्हायचं असं स्वप्नं उराशी बाळगतील. पण आयपीएल आणि रणजीचा विचार केला तरीही अगदी मुठभर लोकांपुरताच हा परिणाम असणार आहे संपूर्ण समाजावर नाही.

शिवाय तरुण पिढी जेव्हा महात्मा गांधी, रवींद्रनाथ टागोर, टाटा, बिर्ला यासारख्या व्यक्तींचा आदर्श समोर ठेवते तेव्हा त्याच्या परिणाम समाजाच्या सांस्कृतिक आणि आर्थिक जडणघडणीत होतो.

साहित्यक्षेत्रातल्या एखाद्या व्यक्तीला जेव्हा हा पुरस्कार दिला जातो तेव्हा त्या लेखकाच्या साहित्यकृतींनी संपूर्ण समाज ढवळून काढलेला असतो आणि समाजाला एक योग्य दिशा दिलेली असते.

सचिनची कामगिरीही समाज ढवळून काढणारीच आहे पण त्याच्या कामगिरीचा समाजाच्या सांस्कृतिक आणि आर्थिक जडणघडणीवर होणारा परिणाम मात्र फारच मर्यादित स्वरूपाचा असेल.

नावारूपाला आलेल्या व्यक्तीला पुरस्कार देणं हे आता एक फ्याड झालं आहे.

म्हणूनच खरंतर या गोष्टीची देशभर एवढी चर्चा सुरु असताना सचिननं स्वतःच विनम्रपणे हा पुरस्कार नाकारायला हवा.

हा रडीचा डाव नाही

हो नाही करता करता भारतानं वर्ल्डकप जिंकला. नुसताच जिंकला नाही. दिमाखात जिंकला.
आपण पाकिस्तान विरुद्धची म्याच जिंकली तेव्हाच माझ्या मनात –

” जिंकणे हा धर्म अमुचा, हार आम्हा ठाव नाही
तुम्ही करा काही कितीही, हा रडीचा डाव नाही.”

या ओळी आकार घेवू लागल्या होत्या. हि सगळी कविता लिहित असताना एकीकडे अम्पायरनं बाद द्याच्या आधीच मैदानातून बाहेर जाणारा सचिन आठवत होता, आफ्रिदीचा अगदी झेपावत घेतलेला झेल आपण टप्पा पडण्यापूर्वी घेतला कि टप्पा पडल्यानंतर हे आपल्याला सांगता येणार नाही, हे अगदी निरागस बाळासारख सांगणारा नेहरा आठवत होता आणि दुसरीकडं मैदानातल्या अम्पायरनं बाद दिल्यानंतरही तिसरया अम्पायरच्या निर्णयाची वाट पहात मैदानात ताटकळत उभे रहाणारे इतर देशांचे कितीतरी खेळाडू मी पहात होतो. आणि या हिंदवी मातीच्या इमानीपणाची मला अधिक तीव्रतेन जाणीव होत होती.

अंतिम सामन्यात भारताचे दोन मोहरे झटपट बाद केल्यानंतर श्रीलंकन खेळाडूंनी केलेला जल्लोषही आठवतोय आणि गंभीर – धोनीची जोडी फुटेना तेव्हा केवळ यांच्यावर दबाव आणावा एवढ्याच हेतूने केलेले कितीतरी अपील आठवताहेत.

१९९६ साली उपांत्य सामन्यात विनोद कांबळी रडला. २०११ श्रीलंका रडल्यासारखी दिसली नाही पण मनोमन रडत होती.

बस्स. २०१५ च्या वर्ल्डकप साठी धोनीच्या संघाला मनःपूर्वक. शुभेच्छा.

होय मी आजच सांगतोय. २०१५ चा वर्ल्डकप आम्हीच जिंकणार आहोत.

२०११ च्या विजयानिमित्त सचिनसह भारतीय संघाला अर्पण.

श्री विष्णूंचा नवा अवतार

( हा फोटो पहायला विसरू नका )

पाकिस्तानी गोलंदाज रियाझनं भारतीय संघाविरुद्धच्या उपांत्य सामन्यात पाचवा बळी घेतला आणि भारतीय मातीवर नाक घासलं. म्हणाला, ” बाई, तुझ्या पदरी पडलो आणि पुण्यवान झालो.”

खरंतर त्याला ” आई, तुझ्या पदरी पडलो आणि पुण्यवान झालो.” असं म्हणायचं असावं. पण पाकिस्तानी संस्कृतीत एवढी शिकवण कुठली ?

नंतर कळलं कि तो मनोमन नमाज पढून आल्लाची करून भाकत होता.

आम्ही एवढे कर्मठ नाही तेच बरे आहोत. आमच्याही खेळाडूंना ईश्वराच्या अस्तित्वाची जाणीव आहे. शतक केलं किंवा बळी मिळाला कि तेही आभाळाकड पाहून त्या नियतीच्या विधात्याची मनोमन करुणा भाकतात. पण हे असले नखरे. छ्या ! तुम्हाला सांगतो परमेश्वराच्या अस्तित्वावर विश्वास माझाही आहे. देवाच्या दारी गेल्यानंतर मीही त्याला खूप काही मागत असतो. हात जोडून त्या परमेश्वराला शरण जाताना मी त्याच्याशी काय बोलतो त्याविषयी नंतर लिहीन.

पण या रियाझच मात्र अतीच झालं होतं. मागे एकदा मी शोएब अख्तरलाही अशाच रीतीनं मैदानावर नमाज पढताना पाहिलं होतं  पण तेव्हा भगवान विष्णू थोडे धावपळीत होते.

पण आता………..आता मात्र भगवान विष्णूंना हे सहन झालं नाही आणि त्यांनी हिंदवी भूमीत नतमस्तक होत अल्लाची करून भाकणाऱ्या रियाझला चक्क दर्शन दिलं. तो हा विष्णूचा नवा अवतार.

जिंकणे हा धर्म अमुचा

पाकिस्तान सोबतची म्याच व्हायच्या आधी मी –

पैज लावताय ????

हा लेख लिहिला होता. आम्ही पाकिस्तानसोबतची म्याच लिलया जिंकली. पण तेव्हापासून माझ्या मनात –

” जिंकणे हा धर्म अमुचा, हार आम्हा ठाव नाही
तुम्ही करा काही कितीही, हा रडीचा डाव नाही.”

या ओळी आकाराला आल्या होत्या.

वर्ल्डकप सुरु व्हायच्या आधीपासून भारतीय संघ २८ वर्षांनतर पुन्हा इतिहास घडवणार आणि वर्ल्डकप खेचून आणणार असा मलाच काय पण तमाम भारतीयांना विश्वास होता. पण साखळी फेरीतली भारताची कामगिरी खूप ढिसाळ झाली आणि माझ्यासह अनेकांचा मनात शंकेची पाल चुकचुकली. देशविदेशातल्या तज्ञांनी आणि माजी खेळाडूंनी तर भारताला विजेतेपदाच्या स्पर्धेतून बादच करून टाकलं होतं.

पण वेस्ट इंडीज विरुद्धच्या विजयान भारतीय संघात नवचैतन्य निर्माण केलं आणि मग सतत तीन वेळा विश्वकप जिंकणाऱ्या ऑस्ट्रेलियासारख्या बलाढ्य संघाला भारतीय संघान माती चारली आणि त्यानंतर परंपरागत शत्रू पाकिस्तानला मैदानातून हुसकून लावलं.

झालं. हा हा म्हणता फायनल आली. आणि समोर दहातोंडी रावणाचे वंशज.

पण श्रीरामाची परंपरा सांगणाऱ्या मातीला रावण काही नवीन नव्हता. आपला वध कधी आणि कसा झालं हे जसं रावणाला कळलं नाही तसंच श्रीलंकेच्या खेळाडूंनाही.

हे महायुद्ध सुरु व्हायच्या आधीपासून, ” आम्हाला सचिनसाठी वर्ल्डकप जिंकायचाय ” असं धोनीसह प्रत्येक खेळाडू म्हणत होता. आणि अंतिम सामन्यात सचिन लवकर बाद होवूनही आपल्या संघानं विश्वकप जिंकला आणि त्यांचे शब्द खरे करून दाखवले. प्रत्येक विजयात प्रत्येकाचाच वाट असतो. पण समजा या अंतिम सामन्यात सेहवाग शून्यावर बाद झालेला असताना सचिननं शतक झळकावत म्याच जिंकली असती तर इतर खेळाडूंना त्या विजयावर हवा तसा हक्क सांगता आला नसता.

पण २ बाद १९ या परिस्थितीतून सामना जिंकताना भारतीय संघातल्या प्रत्येक खेळाडूनं आम्हाला सचिन विषयी किती आदर आहे हेच दाखवून दिलं…….आणि त्याच बरोबर दाखवून दिली भारतीय संघातील एकजीवाची ताकद.

सचिन तू आणखी एक वर्ल्डकप खेळावास एवढ बळ परमेश्वरानं तुला द्यावं.

” जिंकणे हा धर्म अमुचा, हार आम्हा ठाव नाही
तुम्ही करा काही कितीही, हा रडीचा डाव नाही.”

ही कविता कशी पूर्ण झाली हे उद्या सांगेन.